Rozdział 4

   Mijały dni, podczas których jedynym zajęciem Ichigo było łażenie dookoła z Lilith, rozmawianie z jak największą liczbą ludzi, pokazywanie jej jak największej liczby miejsc i zachowań. Dzięki pomocy Yumichiki jej ruchy przestały być sztywne i mechaniczne, a przez niezliczoną ilość rozmów jakie odbyła z mnóstwem Shinigami, jej głos nie był już monotonny i beznamiętny, wrócił do swojej wcześniejszej melodyjności i dźwięczności. Wciąż jednak pewnie sytuacje i reakcje były dla niej zagadką.

Ze względu na to, że Ichigo jako jej opiekun musiał pilnować jej dzień i noc, mieszkała w jego rozległych, kapitańskich kwaterach.

*_**

  Ichigo wracał wymęczony po całodziennym treningu ze swoim oddziałem. Zmęczenie nie tylko fizyczne, ale i psychiczne – przez ciążące na nim obowiązki i czekającą na wyrok Hinamori. Musi znaleźć nowego porucznika, bo sam nie upora się z nawałem papierkowej roboty. Zamknął za sobą drzwi i od razu skierował się do swojego gabinetu, gdzie czekała na niego sterta dokumentów. Ale ku jego ogromnemu zdziwieniu, wcale nie czekała. Wszystkie papierki były posortowane i uzupełnione, pochowane na odpowiednie miejsca. Czując nieopisaną ulgę, ruszył do pokoju Lilith by zapytać, czy to ona uporządkowała wszystkie zaległości. Z daleka usłyszał lejącą się wodę, więc udał się do kuchni, gdzie wyjął z barku butelkę sake. Gdy przez zamyślenie stłukł pierwszy kieliszek i sięgał po drugi, szum prysznica ustał.

   - Ichi to ty?

   - Taa..

Po chwili drzwi łazienki otwarły się i z zaparowanego wnętrza wyszła Lilith owinięta ręcznikiem.

   - Nudziło mi się, więc poukładałam ci dokumenty, nie jesteś zły?

   - Nie, wszystko okej. Dzięki Lil.

   Uśmiechnięta brunetka podeszła bliżej i Ichigo mógł obserwować mokre włosy przylegające do jej szyi, kropelki wody na policzkach i szczupłe ciało zakryte jedynie kawałkiem materiału. Zastanowił się nad słowami Yumichiki. Czy była piękna? O tak, bez wątpienia. W końcu to byt stworzony przez Aizena, który chciał żeby jego zemsta była perfekcyjna. Stworzył więc perfekcyjnego mściciela. Jednak idealna powłoka nie oznaczała idealnego wnętrza, Lilith często nie pojmowała zwykłych, ludzkich zachować i gestów, nie zaznała nigdy miłości, ani troski, a takie uczucia jak wstyd, czy smutek były jej obce. Nie miała też na przykład pojęcia, że nie powinna paradować w samym ręczniku przed prawie obcym mężczyzną. Z zamyślenia wyrwał go jej słodki głos, nawet nie zauważył, gdy podeszła tak blisko. Zrobiło mu się gorąco, to przez to wypite sake, prawda?

   - Słuchasz mnie w ogóle? – Fuknęła marszcząc brwi. Tak, stuprocentowa kobieta. Ichigo uśmiechnął się pod nosem.

   - Niezupełnie, to co mówiłaś?

   - Chcę żebyś mi obciął włosy.

   - Hm? Po co? – Zdziwił się i obserwował jak staje na palcach i sięga do jednej z wyższych szafek po wielkie nożyce. Sięganie po coś wysoko to na pewno nie jest dobry pomysł, gdy ma się na sobie jedynie krótki ręcznik. Ichigo zarumieniony wstał z krzesła i odpychając delikatnie rękę dziewczyny wyjął nożyczki. Kiedy stał tak blisko czuł ciepło jej ciała i zapach owocowego szamponu.

   - Ichigo – do porządku przywołał go znowu jej głos – co to jest?

   - Nożyczki?

   - Nie mówię o tym – przewróciła oczami. – Czemu masz czerwone policzki?

   - Nie wiesz co to jest? – Zaśmiał się próbując ukryć zakłopotanie – Rumieniec.

   - A skąd mam to niby wiedzieć? – Warknęła obrażona – W Hueco Mundo nikt się nie rumienił. Skąd to się bierze?

   - To co, mam ci obciąć te włosy? – Mruknął ignorując pytanie.

   - Tak, tak – zaświergotała wesoło i usiadła na krzesło.

Jej włosy opadały gęstymi falami aż na ziemie, gdzie wlekły się jeszcze po podłodze. 

   - Ile?

   - Do ramion?

   - Nie.. Ładniej ci w dłuższych.

   - To ile chcesz – zawyrokowała obojętnie.

   Ichigo chwycił kilka czekoladowych kosmyków i obciął je trochę za połową pleców. Na co dzień był przyzwyczajony do siekania ostrym mieczem Hollowów, a nie delikatnego ścinania kobiecych włosów, więc starał się robić to precyzyjnie i równo. Pamiętał jak Yuzu płakała, gdy pierwszy raz poszła do fryzjera, a potem za każdym razem jak widziała swoje włosy na ziemi roniła kilka łez, ale Lilith zdawała się tym zupełnie nie przejmować.

Gdy skończył, dziewczyna zeskoczyła wesoło z krzesła i potrząsnęła głową.

   - Och, od razu lżej! Dziękuje – obdarzyła go uroczym uśmiechem.

Widząc, że schyla się by posprzątać włosy leżące na ziemi i zupełnie nie zwraca uwagi na swoje kuse okrycie, złapał ją za ramie. Zaraz jednak zdjął rękę, czując pod palcami jej gładką, miękka skórę. Spojrzała na niego pytająco.

   - Nie! Znaczy.. – zawahał się przez moment i czuł, że jego twarz ponownie oblewa się czerwienią – Pomogłaś mi z dokumentami, więc ja to posprzątam.

   - Znowu się rumienisz. – Dziewczyna wskoczyła na blat koło niego i nachyliła się, by przyjrzeć bliżej dziwnemu dla niej zjawisku

   - Wcale nie. – Bąknął i wbrew swoim słowom, zaczerwienił się mocniej, gdy poczuł na policzku jej ciepły oddech.

   - Wcale tak – zawyrokowała pewnie i odsunęła się trochę. – Powiedz, dlaczego?

   - Eee.. Ludzie rumienią się z różnych powodów.. – Westchnął, czując, że nie da za wygraną. – Na przykład od sake, albo gdy są źli, zakłopotani..

   - Więc jesteś zakłopotany? – Uśmiechnęła się figlarnie i przechyliła lekko głowę na bok.

   - Nie..?

Przybliżyła swoją twarz do jego, spoglądając mu głęboko w oczy.

   - Nie? – Powtórzyła słodko

   - Uch, daj mi spokój dziewczyno! – Warknął odsuwając się gwałtownie i zmierzając do swojej sypialni.

Za sobą słyszał jej głośny, dźwięczny śmiech, mimowolnie uśmiechnął się lekko, czując na policzkach palące ciepło.

*_**

   - Kiedy dostanę moje Zanpaktou? – Spytała Lili któregoś dnia przy śniadaniu.

   - Kiedy Staruszek uzna to za stosowne.

Wydęła wargi i zrobiła obrażoną minę.

   - Jedz a nie marudź.

Dziewczyna dokończyła pospiesznie swoje kanapki i zeskakując z krzesła pobiegła do łazienki. Ichigo spokojnie przeżuwał swój posiłek i gapił się bezcelowo w okno. Kilka minut później odwrócił głowę w stronę otwieranych drzwi i ujrzał Lilith, z włosami spiętymi w wysoki kucyk, luźnej bluzce odkrywającej ramie i krótkich spodenkach.

   - Wybierasz się gdzieś?

   - Idę z dziewczynami na zakupy. – Oświadczyła jakby to była największa oczywistość pod słońcem – Przecież nie mogę ciągle pożyczać od nich ciuchów.

   - A skąd masz kasę? – Z zaciekawieniem oparł głowę na ręce i obserwował jak poprawia włosy, przyglądając się swojemu odbiciu w szybce piekarnika.

   - Dziewczyny odstąpiły mi część budżetu ze Stowarzyszenia Kobiet Shinigami.

Ichigo westchnął i leniwym krokiem udał się do komody stojącej w salonie. Po chwili wrócił i wręczył dziewczynie gruby plik banknotów. Uniosła brwi i spojrzała na niego pytająco.

   - A za co potem Rangiku będzie kupować sake na te wasze spotkania? Bierz – mruknął widząc, że chce zaprzeczyć. – Wypłata kapitana jest duża, a ja i tak nie mam na co wydawać tej kasy. Poza tym jestem twoim opiekunem.

Dziewczyna najwyraźniej usatysfakcjonowana takim tłumaczeniem, rozpromieniła się i przytuliła mocno Ichigo w podziękowaniu. Sekundę później trzasnęły drzwi i już jej nie było. A Kurosaki przyzwyczajony już do jej gwałtownych reakcji, tym razem się nie zarumienił. No, prawie.

*_**

   Piekielny motyl wleciał przez otwarte okno sypialni. Leżący na łóżku Ichigo wystawił palec, na którym wylądował motyl i odczytał wiadomość. Westchnął, niemrawo podniósł się z posłania i zarzucił na ramię Zangetsu. Z czystej formalności, obowiązku, ale również przyzwyczajenia, bo przecież nie szykował się  na żadną walkę. Niestety. Czekające go zadanie z pewnością nie należało do najprzyjemniejszych. Wszedł na parapet i wyskoczył w ciemną, spokojną noc. W oknie pokoju Lilith paliło się światło. Przemierzał w szybkim tempie marmurowe uliczki Seireitei i wreszcie dotarł do celu. Przeszedł przez bramę i minął pozornie opustoszały plac. Instynktownie wyczuwał przyglądających mu się uważnie, ze wszystkich stron, niewidocznych strażników. Wkroczył na drewniany mostek, prowadzący do okrągłego budynku pośrodku jeziorka. Woda, w dzień pięknie niebieska, teraz miała kolor czarny, na spokojnej powierzchni odbijały się liczne gwiazdy. Ichigo zatrzymał się na chwilę przed wielkimi, drewnianymi wrotami. Nerwowo poprawił kapitańskie haori, przygładził niesforne, rude kosmyki i przełknął ciężko ślinę. Miał wrażenie jakby spojrzenia utkwione w jego plecach popychały go niecierpliwe do przodu. Najchętniej odwróciłby się i odpowiednim gestem zademonstrował, co myśli o tych tajniackich podglądaczach, ale przecież nie był już tym porywczym, ziemskim nastolatkiem. Jako jeden z Wielkich Kapitanów, musiał zawsze i wszędzie pokazywać klasę, godność i odpowiedzialnie piastować swój urząd. Westchnął więc przeciągle i długo i wkroczył do budynku z wysoko uniesioną głową i chłodnym spojrzeniem. Minął kolejny niepotrzebny i opustoszały korytarz. Długa, ciągnąca się droga miała chyba dodatkowo zachwiać psychiczną równowagę skazanych, nim w końcu staną przed sądem i usłyszą wyrok. Ale to nie Ichigo był dzisiaj winny, więc odczuwając jedynie lekką irytację, stanął wreszcie przed członkami Centrali 46. Kilka kroków przed nim, na środku pomieszczenia stała drobna postać. Cała jej sylwetka drżała, głowę miała opuszczoną tak nisko, że brodą dotykała obojczyków. Zwykle spięte w kok włosy, teraz w nieładzie opadały na twarz, poszarzałą ze zdenerwowania. Ichigo wbił spojrzenie w plecy swojej byłej porucznik i mentalnie próbował ją namówić do wzięcia się w garść. Miał do niej olbrzymi żal, ale chyba większą winą obarczał siebie. W końcu to on powinien zauważyć, że coś jest nie tak. Ale Hinamori Momo w ostatecznej chwili prawdy, powinna zachować chociaż odrobinę godności i pogodzić się z losem, na który sama świadomie się skazała.  

   - Skoro kapitan Kurosaki już jest, możemy zaczynać – odezwał się jeden z członków sądu. Ichigo zawsze chciał zobaczyć ich twarze, ukryte za płachtami.

   - Momo Hinamori – surowy, kobiecy głos odbił się echem po pomieszczeniu. Porucznik drgnęła gwałtownie, ale w końcu podniosła głowę i spojrzała prosto w ukryte oblicza swoich katów. – Jesteś oskarżona o zdradę Soul Society, współpracę z największym wrogiem Shinigami, Sousuke Aizenem, dostarczanie mu poufnych informacji, wymykanie się bez zezwolenia z Seireitei i ukrycie broni, która w odpowiednim czasie miała się uaktywnić i dokonać zagłady całej naszej społeczności.

   Ichigo miał ochotę zagwizdać z podziwu po usłyszeniu tak długiej listy przestępstw, ale jednocześnie zdenerwowało go nadanie Lilith miana ‘broni’. Hinamori ponownie skurczyła się w sobie, a jej ciałem wstrząsnął cichy szloch.

   - Wymienione przestępstwa zasługują na najwyższy rodzaj kary. Centrala 46 niniejszym skazuje cię na śmierć.

Hinamori opadła na kolana i ukryła twarz w dłoniach. Ichigo podszedł do niej szybkim krokiem i położył jej rękę na ramieniu.

   - Jednakże – odezwał się nowy głos. Momo podniosła do góry zapłakaną twarz, na którą ponownie wstąpiła nadzieja. – Biorąc pod uwagę okoliczności łagodzące, to jest manipulatorskie sztuczki Sousuke Aizena i wstawiennictwo ze strony większości kadry kapitańskiej.. Wyrok Momo Hinamori zostaje złagodzony, w trybie natychmiastowym rozpocznie się twoja dożywotnia banicja w świecie ludzi. Posiedzenie zakończone, wyprowadzić ją.

   Ichigo odetchnął trochę z ulgą, a trochę ze zdziwieniem. Nie spodziewał się okoliczności łagodzących i pomimo jego żalu do Hinamori, to wiedział, że w tym wszystkim palce maczał Aizen, który był największym krętaczem i oszustem, przez co stawał się jeszcze groźniejszym wrogiem. Nigdy nie wiadomo kto mógł dla niego jeszcze pracować. Uśmiechnął się więc lekko do skołowanej byłej porucznik, do której właśnie podchodziło czterech zamaskowanych strażników. Członkowie Centrali wstali i w milczeniu opuścili pomieszczenie, każdy znikając w drzwiach, które miał za plecami. Strażnicy przypięli do nadgarstków i kostek Hinamori czerwone sznury, których końce ściskali w rękach. Prowadzili ją ku wyjściu. Momo szła ze spuszczoną głową, a włosy częściowo opadały jej na twarz, drżała gwałtownie. Ichigo sądził, że emocje opadły i rozpłakała się ze szczęścia, jednak gdy pochód mijał go, z niedowierzaniem zarejestrował cichy, dziewczęcy chichot. Hinamori trzęsła się od powstrzymywanego, duszonego w sobie śmiechu. Strażnicy ruszyli na przód, a Ichigo stał ciągle na środku pomieszczenia i patrzył za nimi. Gdy byli już przy wejściu, Hinamori odwróciła się do niego i zdawało mu się, że ten wariacki śmiech był tylko wytworem jego wyobraźni, bo na drobnej twarzy brunetki malował się spokój i ulga, a oczy patrzyły łagodnie i z wdzięcznością. Strażnicy popchnęli ją lekko do przodu, a jej usta wykrzywiły się na sekundę w paskudnym, złośliwym grymasie, którego Ichigo nigdy u niej nie widział. Brązowe oczy przepełniał diabelski blask i nienawiść, wpatrywały się w Kurosakiego tak, jakby ich właścicielka miała zaraz rzucić mu się do gardła. Zaraz jednak ponownie zmatowiały, przysłonięte łagodnością, a Hinamori ciągnięta niecierpliwie przez strażników, wyszła z budynku Centrali 46, na zalany światłem księżyca dziedziniec. Drewniane wrota zamknęły się za nimi z trzaskiem.